Aquò poiriá èstre un païsatge de Perigòrd a cap d'auton e de plujadas, amb aquò pas mai. Mas los uèlhs son los de quauqu'un de nascut a Boulogne-Billancourt. Los fraisses e las romècs amòdan de longa las insurgidas. Dins lo vent dels bòsques, de las gresas e de las tèrras nautas, aquò's lo còr nhacat d'un poëta-singlar revoltat que s'ausís. E la lenga-languina marmulhada a bocinòts dins l'enfança d'ensús ven aicí aquel long cridal a l'encòp despoderat e tarriblament poderós que mònta cap al cèl barrat.> "Lo cèl èra al mitan de l'arbralha. Dins l'estiu regisclavan las oras del jorn. Loácèl s'aconsomissiá. Ne fenissiá pas. Se voidava tot suau coma de tombarèls que descargavan de pitits solelhs testards. Eles, un per un, s'aplombavan, a còps broncs rasclavan lo lum deus costals. Lo pais se curava de tota lenga, lo silenci èra clafit de silenci, lo blu forcava lo blu e lo temps tornava al temps."